Waarom doe jij wat je doet?
Voor hen doe ik het, mijn twee prachtige dochters, en voor haar, zij die de kans niet kreeg om het mij allemaal heel geduldig uit te leggen, op de manier waarop alleen moeders dat kunnen. Ook doe ik wat ik doe voor mezelf, voor mijn geluk, omdat ik straal als ik een ander kan helpen (opnieuw) stralen. En wat vind ik dat ook spannend, mijn eicel elke dag meer en meer (mogen) laten rijpen (van mezelf).
Mijn oudste van 11 hangt aan mijn lippen als ik uitleg geef over haar ontluikende vrouwelijkheid. Telkens opnieuw heeft ze een vraag klaar, of vraagt ze waarmee ik bezig ben, wat ik lees.
En mijn jongste van 9, onze flapuiterige clown, vindt het allemaal nog wat veraf, maar stiekem luistert ze mee, en wil dat boek van grote zus ook wel lezen, of om te beginnen al eens in bladeren. 'Ben je weer bezig met iets van de cyclus?', vraagt ze tussendoor.
Ik wil hun nieuwsgierigheid over hun authentieke vrouwelijke lichaam en persoonlijkheid voeden, hen meegeven dat 'mijn bloedje' normaal is, mooi is, een belangrijk moment is in het vrouw-zijn. Zeker als ze later ook mama willen worden, maar ook als ze dat niet willen. Sowieso blijft het een mooi kompas doorheen hun dagelijkse handelen. Elke maand opnieuw (of toch ongeveer, ook hier mogen we onze perfectie loslaten, jawel, het mag echt) geeft je cyclus je aan hoe jij er fysiek en mentaal aan toe bent. Bijzonder toch?
En nee, ik ben niet naïef. Natuurlijk zullen ze meerdere keren 'vloeken' (wie niet?!) als ze net menstrueren op een moment waar het niet 'past'. 'Neeeeee, liever niet mijn eerste dag op de bijzondere trouw in Berlijn waar we volgende week naartoe gaan!' Maar ook dit wil ik hen meegeven: ons leven valt niet volledig te boetseren (wel voor het grootste stuk gelukkig) en hoeft niet perfect te zijn, net als wij dat niet hoeven te zijn. 'Ik ben wel perfect!', grapt de jongste er dan bij. Zalig, het zelfvertrouwen dat nog MAG geuit worden op die leeftijd.
Ook dit voed ik graag, bij mijn dochters, maar ook bij de (jonge)vrouwen die ik begeleid.
En ja, ook ik ben de dagen voor mijn menstruatie al eens prikkelbaarder, onverdraagzamer, chagrijniger. En ook dit mogen ze weten: in deze periode hoef ik niet zoveel hooi op mijn vork te nemen, vanalles te plannen en aan socia(a)ls te doen. Ik mag het wat rustiger aan doen, zij mogen wat meer 'alleen' doen, en mijn humeur rust op die manier vanzelf mee. Herken je dat?
En hij, hij ondersteunt mij elke maand als het THE day is, omdat ik dat gevraagd heb, aangegeven heb. Dan wil en kan ik zoveel mogelijk rusten, mijn lichaam snakt daar ook naar, zodat ik de dag erna met meer energie weer verder kan, mondjesmaat, niet te snel, maar elke dag weer een tandje hoger. En zij, zij ondersteunen soms mee, als ze daar zin in hebben. Ik kijk ernaar uit om hen elke maand opnieuw te mogen helpen vertragen, verzachten doorheen hun cyclus. Natuurlijk morgen nog niet. Eerst nog wat heerlijk kind-zijn.
Hoe gaat het met jou? Wat is jouw 'why'? Waarom doe jij wat je doet?
Liefs
Cyclustherapeut Julie
